Zoals ik jullie allemaal niet hoef te vertellen omdat het hele fitgirl en fitboy bestaan hier om draait (grapje natuurlijk): summer is coming! En daarmee ook de tropische temperaturen, waardoor je hier in Nederland door al dat vocht in de lucht binnen twee seconden het zweet op je bovenlip hebt staan.
Nu is de zomer voor mij altijd een beetje problematisch. Wat niets te maken heeft met het feit dat ik niet kan zwemmen (kan ik namelijk wel) en dat ik moeilijk van alle schandalig grote schepijsjes af kan blijven (blijft een dingetje) maar alles met het fenomeen ‘de korte broek’. Waar voor veel mensen dit kledingstuk staat voor de inluiding van het seizoen der seizoenen, staat het voor mij voor de som van alle onzekerheden.
Mijn benen zijn al zolang als ik me kan herinneren mijn meest gehate lichaamsdeel. Er was een moment dat ik geen dag niet in de spiegel kon kijken zonder te wensen dat ze spontaan van mijn lijf af zouden smelten en vervangen zouden worden door die van Doutzen. Tegenwoordig ben ik iets minder kritisch en probeer ik ze vooral te waarderen voor wat ze allemaal kunnen en dat is veel. En toch, ondanks de hoeveelheid positieve gedachten waar ik mijn spiegelbeeld elke dag mee bombardeer blijven mijn hersenen bij het zien van mijn benen een beetje een ‘ik ben niet goed genoeg’ gevoel produceren. Zo ook het moment dat ik een maandje geleden tijdens het passen van zomerkleding in de spiegel van het pashokje keek.
Omdat ik op vakantie zou gaan naar Italië twee weken later had ik het idee om een korte broek te kopen want het is daar, zoals algemeen bekend, best een beetje warm. Toen ik daar echter in het slecht verlichte pashokje stond en er voor mijn gevoel een paar lichtgevend witte flubberige hammen onder de rand van mijn niet eens zo mega korte broek uitstaken wist ik weer waarom ik deze situatie alle voorgaande zeven zomers had vermeden. Drieëndertig kilo lichter of niet, dit ging ik dus echt níet doen. Maar dan ook echt niet. Na nog een hele stapel andere kleding gepast te hebben verliet ik de winkel met een tas vol met zwierige topjes, een jurkje en een paar net iets korter dan lange broeken. Ik voelde me blij met alle fantastisch uitziende zomerkleding die ik had gekocht en met het feit dat ik niet iets zou dragen waar ik me (zoals mijn eigen brein het zo super vriendelijk weet te verwoorden) een walvis in voelde.
Ik wist toen nog niet dat die blijdschap een week later, toen de temperatuur ineens flipte als mijn zus als ze aan de preworkout zit, omsloeg in pure horror. Want god wat was het wárm. Waar ik een paar dagen eerder nog lekker stond te knallen in de gym, blies ik nu bijna de sportschool op met mijn rode oververhitte kop na mijn workout (in lange thights, jawel). De rest van de tijd lag ik voor lello op de bank in mijn ondergoed want heet. Toch kan je sommige dingen nu eenmaal niet in je ondergoed doen. Dus zat er, toen ik met Jordi had afgesproken voor een kop koffie in Breda, niets anders op dan mijn minst warme kleding aan te trekken. Oftewel, de net niet lange broek .
Nu hoef ik je niet te vertellen dat in een klein gebakkie zonder airco rijden en door de stad lopen in dertig graden terwijl je gekleed bent alsof je zo de kerk in moet heel erg warm is. Te warm. Toen ik uiteindelijk, na een halfuur in de mobiele oven gereden te hebben, finaal doorgezweet weer thuiskwam plofte ik zwaar oververhit op de bank neer met een groot glas water. De broek bevond zich inmiddels al ergens als een verfrommeld hoopje in een hoekje op de vloer. Alles om maar af te koelen.
Terwijl ik daar zo stoom lag te produceren besloot ik maar eens te kijken wat mijn insta vrienden allemaal aan het uitvoeren waren. Zoals te verwachten hingen er net als ik nog meer gebraden kippetjes op de bank in een wanhopige poging hun inwendige temperatuur weer een beetje onder controle te krijgen. Het merendeel van de fitties huppelde echter vrolijk buiten in bikini, zwembroek en, je raadt het al, korte broek. Toch wel enigszins jaloers aanschouwde ik al die strakke en minderstrakke blote benen. De eerste gedachte die op dat moment met sterke afgunst in mijn warme kreeftenhoofd opkwam was: “Ik zou willen dat ik ook een korte broek aan zou kunnen”. 
Deze gedachte is voor mij al een aantal zomers vaste prik en hij schoot dan ook met een angstaanjagende vanzelfsprekendheid door mijn hoofd. Totdat ik een minuut later, in het kader van mentale groei, besloot eens even goed over deze gedachte na te denken. Want wie bepaalt dat ik geen korte broek aankan? Dat ik het iedere zomer weer opnieuw kokendheet moet hebben omdat mijn benen te dik en flubby zijn om aan de buitenwereld te tonen? Wie legt mij die beperking op? Mijn instafamilie? De maatschappij? Mijn moeder?
Behalve nee, verrassing, degene die mij deze kwelling ieder jaar oplegt ben ikzelf. Ik ben mijn eigen grootste obstakel. Een obstakel zo groot dat ik er de vorige zeven jaar niet overheen kon of durfde te springen en waar ik met mijn onhandigheid waarschijnlijk keihard met beide voeten en kop voorover over gestruikeld zou zijn als ik het had geprobeerd.
Maar ik ben niet meer dezelfde Linse als zeven jaar geleden. Ik ben gegroeid. En de Linse van nu, degene die beseft dat er meer is in het leven dan je constant druk maken om hoe je eruit ziet en er panisch voor te zorgen dat alle vetrolletjes strak ingesnoerd zijn, vertikt het om zich te laten beperken door haar onzekerheden. En op dat moment, zittend op de bank, kijkend naar alle blote benen besloot ik dat ik het klaar was. Genoeg is genoeg. Tijd om te stoppen met die eeuwige nutteloze zelfkastijding (behalve als het me ervan weerhoudt twee hele repen Tony’s op te eten natuurlijk).
Ik en mijn benen, inclusief putjes en wobbels, zijn goed genoeg voor die korte broek. De volgende dag liep ik met zelfverzekerde passen de winkel in, paste een paar korte jeans, liep met iets minder zelfverzekerde stappen naar de kassa en rekende met enige aarzeling af. Maar wat voelde ik me bevrijd! En de korte broek, het kledingstuk dat ik deze zomer écht niet ging dragen werd uiteindelijk het meest gedragen kledingstuk van mijn vakantie.
Het originele artikel vind je hier